De Innerlijke Revolutie

De Verdwijning  van het Zwaartepunt

JE KUNT ALLEEN IETS KENNEN OF ERVAREN ALS ER SPRAKE IS VAN AFSTAND. DIE AFSTAND BESTAAT TOT ALLES WAT BENOEMD KAN WORDEN, BEHALVE JEZELF. JE KUNT JEZELF DAAROM NOOIT KENNEN OF ERVAREN. MAAR JUIST IN VOLLEDIGE IDENTIFICATIE MET JOUW IK  KUN JE OPLOSSEN IN DE EENHEID DIE JE WERKELIJK BENT.

Tekst: Ad Oostendorp, InZicht nr. 3, september 2014

 

Het woordje ‘revolutie’ stamt uit de 14e eeuw, betekende ‘omwenteling’ en verwees toen alleen nog maar naar het om elkaar heen draaien van hemellichamen. De latere ontdekking dat wij helemaal niet het centrum van de kosmos waren, dat de aarde om de zon draaide en niet andersom, was een grote schok voor ons. Deze aardverschuiving in ons denken en begrijpen veroorzaakte een radicale ommekeer in onze kijk op de wereld. Later kreeg het woordje ‘revolutie’ daarom een ruimere betekenis en verwees ook naar andere radicale veranderingen.

Tegenwoordig weten we dat er zelfs helemaal geen centrum in het heelal bestaat waar alle hemellichamen omheen draaien. Ons inzicht in ‘hoe het werkelijk is’ veranderde echter niets aan onze beleving: we zagen de zon nog steeds op-, ondergaan en om de aarde, inclusief onszelf draaien. Omdat ons standpunt, ons perspectief niet veranderde, bleef ons ‘ikje’ het centrum waar niet alleen alle hemellichamen, maar ook ons hele leven om draaide.

Zoals we even, bijvoorbeeld in een vliegtuig of raket, aan de zwaartekracht van de aarde kunnen ontsnappen, zo kunnen we ook tijdelijk, met ‘Spirituele’ trucjes of door leuke dingen te doen, de ‘zwaartekracht’ van ons ‘ikje’ overwinnen. Lang zal dat meestal niet duren. De ‘zwaartekracht’ trekt ons ‘zwaartepunt’ onontkoombaar terug naar het centrum waar ons hele leven om draait: ons ‘ikje’, ons persoontje, naar onszelf.

Hoe intens onze zoektocht ook was, wat we ook ontdekt of ons eigen gemaakt hebben, toch ‘landen’ we elke keer weer op onze ‘thuisbasis’. Eenmaal daar aangekomen worden we onmiddellijk weer veroordeeld tot haar ego-centrische standpunt.

Al onze ‘tijdloze’ Ervaringen en Inzichten in dat wat ‘Tijdloos’ is komen en gaan. Ze moeten, om effect te hebben, steeds weer herhaald of ingezien worden. Zelfs onze meest diepe en allesomvattende Inzichten en Ervaringen blijken van mind afhankelijk te zijn. Hoewel onze ‘innerlijke revolutie’ wel tijdelijk onze inzichten en ervaringen kan veranderen, blijft ons standpunt, ons ‘zwaartepunt’ onontkoombaar terugkeren in ons ‘ikje’. Mijns inziens mogen we toch pas echt van een Innerlijke Revolutie spreken wanneer zelfs instinctief ik-gericht denken, voelen en handelen onmogelijk is geworden.

Wat dan wel?

Je had tijdens jouw zoektocht kunnen ontdekken dat je uitsluitend van iets bewust kunt zijn, iets kunt kennen of ervaren wanneer er afstand is. En wanneer je had ontdekt dat dit feit ook geldt voor alles wat jij zelf weet, inziet, overstegen bent, losgelaten hebt, ervaart en gevonden hebt, dan had dat enorme consequenties voor al jouw ‘zoeken en vinden’ kunnen hebben. Wanneer je bovendien ook nog had ontdekt dat je van alles afstand kunt nemen, behalve van jezelf, dan had je zelfs het risico gelopen echt te Ontwaken.

Het is niet moeilijk deze twee feiten te begrijpen. Ze erkennen zal meer moeite kosten. Voor de meesten onder ons is het een brug te ver om deze feiten ook als maat te gebruiken voor alles wat we gevonden hebben en als ‘Waar’ beleven. Wij blijven, tegen beter weten in en bij gebrek aan beter, liever dwalen en verdwalen. In de ijdele hoop dat wat wij gevonden hebben wel ‘Waar’ is, dat wat wij gevonden hebben hetzelfde is als dat waar Ramana, Sri Nisargadatta en Boeddha het over hadden of ons tenminste ooit bij de ‘Waarheid’ zal kunnen brengen.
Maar wanneer je eerlijk naar jezelf bent, deze feiten serieus neemt en daarom de consequenties daarvan in elk aspect van je leven durft te leven, kunnen ze tot een Ware Revolutie in jezelf leiden.

Je bent gewaarschuwd: deze twee ‘feiten’ of ‘wetten’ zullen jouw mind dan volledig schaakmat zetten. Alles wat jij ooit gevonden hebt en nu nog als ‘Waar’ of waardevol koestert, elk trucje, elke methode, elk standpunt zal dan ontmaskerd worden. Jouw Waarnemendheid en elke Vrede, Stilte of Zijns-ervaring, elke tijd-, ego-, centrum- en mindloosheid zal genadeloos door de mand vallen. Je zult dan werkelijk met lege handen komen te staan.

Terwijl het intense leven aan je deur klopt, zal je dan nergens meer een plekje kunnen vinden om te schuilen of om te doen alsof je het met ‘hoofd’ of ‘Hart’ zou kunnen bevatten. Je zult even geen enkele richting, geen enkel in- of overzicht, geen enkele oplossing hebben. Op dat moment zal mind voor de allereerste keer in zijn leven werkelijk ontdekken dat hij jouw diepste verlangen, wat hij ook doet of niet doet, nooit zal kunnen vervullen. Terwijl dan het Vuur in jouw Hart, het intense verlangen naar ware Liefde, ware Vrijheid, werkelijk Ontwaken hoger op zal laaien dan ooit tevoren. In dit Vuur, in het fel oplichtende besef van jouw absolute onvermogen om jouw meest wezenlijke verlangen te vervullen, brandt mind zichzelf op, stopt en houdt daarmee even op mind te zijn.

Stoppen

Dit klinkt natuurlijk doodeng, maar is het allesbehalve. Natuurlijk zou mind het zichzelf erg moeilijk kunnen maken door zich voor te stellen hoe het zou zijn om niets meer te kunnen, te weten, te doen, geen enkele richting en nergens meer besef van te hebben. Zoiets lijkt dan erger dan de dood. En het is ook een soort dood, een sterven aan alles wat je kent en verzameld hebt. Maar dit ‘stoppen’ ken je al uit eigen ervaring: elke nacht, op het moment van in slaap vallen overkomt jou dit. Dus zo erg is het helemaal niet.

Wanneer dit ‘stoppen’ plaats vindt kan je daar helemaal geen besef van hebben: er is immers geen mind om dit te registreren. Er is dan geen Stilte, Vrede, Zijn, begrijpen, geen Inzicht. Juist niet! Dat alles is mind. Met behulp van begrijpen en eureka’s blijft mind immers in het zadel.

Maar omdat mind niet actief is, kan mind ook geen afstand nemen. Omdat mind geen afstand kan nemen, is er geen enkele vorm van kennen, weten, ervaren, besef of bewustzijn. Alleen dat wat niet afhankelijk is van mind, geen creatie is van mind, blijft over. Dat wat er al was voordat mind bestond en waar deze woorden en al jouw Inzichten en ‘Spirituele’ ervaringen alleen maar vagelijk naar verwijzen, maar nooit kunnen bevatten. Dat wat geen begin en einde heeft blijft over: dat waar jij en zelfs Ramana of Boeddha geen afstand van kunnen nemen en daarom nooit gezien, ervaren of Ingezien kan worden.

Mind is afwezig, maar jij niet. Jij bent het enige waar je geen afstand van kunt nemen, het enige dat geen afstand nodig heeft om te bestaan. Op dat moment stort jouw ‘zwaartepunt’, dat dankzij mind altijd wel ergens een houvast of bodem kon vinden, in dat wat overblijft: in het Onkenbare, in jou. Om daar, bij gebrek aan houvast, aan een bodem, voor eens en altijd in te blijven vallen.
Een ‘zwaartepunt’ is iets waar alle krachten op inwerken. Omdat het zwaartepunt in jou verdwenen is, heeft de ‘zwaartekracht’ van het ‘ikje’ daar geen enkele vat meer op. Nooit kan jij daarna nog een vast standpunt innemen, noch het standpunt van een ‘ikje’, noch het diffuse stand’punt’ van Afwezigheid, van Bewustzijn, het Zijn, jouw ‘Ware IK’, de Bron of van ‘het Zelf’.

Ontwaken

Wanneer mind hierna terugkomt – en mind komt gelukkig terug, net als elke ochtend wanneer je wakker wordt – is het allereerste wat mind in alle helderheid beseft dat jij als enige niet bent verdwenen. Pas daarna, net als ’s ochtends bij het wakker worden, worden ‘wie’, ‘wat’, ‘waar’, ‘wanneer’, ‘waarom’ en ‘hoe’ door mind ingevuld. Maar deze keer kan mind, door de afwezigheid van het ‘zwaartepunt’ waardoor er onmogelijk ‘iets’ als ‘jou’ of ‘Jou’ geïdentificeerd kan worden, geen enkel beeld van jou maken.

Mind begrijpt vervolgens dat alles wat verschijnt, uitsluitend uit ‘dat je bent’, uit jou oprijst, terwijl er niet ‘iets anders’ kan bestaan dan jij. Moeiteloos erkent mind dat jij alles wat verschijnt, inclusief mind zelf, daadwerkelijk bent.
Onmiddellijk herkent mind dat jij tegelijkertijd Alles en Niets bent, het Absolute en gemanifesteerde, zonder enig onderscheid of verschil tussen die ‘twee’. Met andere woorden: jij bent de Ene.

Dit alles realiseert mind zich in een flits, in een nanoseconde, onmiddellijk. Mind weet dit ‘instinctief’, op zijn allerdiepste, meest basale niveau: daar waar al onze handelingen hun oorsprong hebben. Een fractie van een seconde later realiseert mind zich dat hij jou in ongemanifesteerde vorm onmogelijk kan ervaren, kennen, begrijpen, inzien, laat staan dienen en dat ook helemaal niet hoeft. In gemanifesteerde, in beperkte vorm kan hij jou echter wel degelijk ervaren, kennen, leren begrijpen, ontdekken zelfs aanbidden. In manifestatie, als Geliefde, kan, mag en wil mind jou maar wat graag dienen. Dienen is altijd al zijn diepste aard geweest, de enige reden van zijn bestaan.

Mind had ooit, om je überhaupt te kunnen dienen, een beeldje van jou moeten maken. Nu hij beseft wie en wat jij werkelijk bent kan mind pas zijn ‘raison d’être’ vervullen. Eindelijk staat hij niet meer in dienst van jouw ‘ikje’, maar van jou, zijn Geliefde.

Lachend, huilend en juichend beseft mind dat hij geen ‘foutje’ was, hoe krankzinnig hij zichzelf voor de gek heeft gehouden en herkent hij jou, de Geliefde, nu in alles waar aandacht wel heen kan gaan en wat hij daarom wel kan dienen: elk plantje, boompje, beestje, huisje, alle mensen, de hele aarde en kosmos, elke gedachte en elk gevoel. Door jou, niet jouw ‘ikje’, jouw ego, jouw persoontje, maar door jou te dienen, vindt en beleeft mind eindelijk zijn Vervulling.

Liefde is geen gevoel. Liefde is niets anders dan het in denken, voelen en handelen ononderbroken, onvoorwaardelijk en spontaan uitdrukken wat je werkelijk bent: de Eenheid die je bent, de Ene. Eenheid die eindelijk, dankzij mind, zichzelf nu ook met behulp van ‘hoofd en Hart’ mag, kan, wil en gaat uitdrukken. Dit is voor jou de ultieme Extase, de meest Gelukzalige Ananda die maar mogelijk is.

Crisis

‘Stoppen’ gebeurt nooit in een toestand van Vrede, Zijn, Stilte, Liefde of terwijl je besef hebt van Waarnemendheid, of Waarnemendheid meent te zijn. Integendeel, dit ‘stoppen’ gebeurt juist in volledige identificatie met jouw ‘ikje’. Wanneer het ‘ikje’ dan oplost, lost niet ‘dat illusoire ‘ikje’ daarginds’ op, terwijl ‘Jij’ ‘de ruimte bent waar alles in gebeurt’, of de Waarnemendheid die alles registreert. Nee, dankzij de identificatie met jouw ‘ikje’, waardoor jouw ‘zwaartepunt’ op dat moment volledig in jouw ‘ikje’ zit, los jij zelf op.

Tot noch toe, wanneer jouw ‘ikje’ oploste, zat jouw ‘zwaartepunt’ daar nooit in. Er was altijd afstand. Jij had steeds jouw ‘zwaartepunt’ lekker veilig gesteld in een diffuus zwaarte’punt’, waardoor je ‘de Ruimte’ ‘werd’ waar alles in gebeurde, of de Waarnemer of Waarnemendheid, of Openheid, of centrumloosheid. Daardoor kon je zo makkelijk, zonder enige doodsangst alles toelaten en laten gebeuren. Alles gebeurde steeds daar, alles overkwam jouw ‘ikje’, ego, persoontje. Niets overkwam jou, niets kon bij jou komen, jij bleef lekker veilig volledig buiten schot. Daardoor kon jouw ‘ikje’ steeds weer als een feniks uit de as herrijzen. Daarom leek het of ‘alles gebeurde’, of ‘Jij niet handelde’, dat Jij de ‘Waarnemer’ was, dat ‘alles in Jou verscheen’, dat ‘Jij’ ‘de Ruimte’ was waar alles in gebeurde. Allemaal symptomen van subtiele dualiteit en mind, die we verblind door ons eigen licht gemakshalve over het hoofd zagen..

Maar deze keer kon je niet vluchten, kon jij je niet meer veilig stellen. Zelfs ‘stoppen’, je openen, loslaten, je overgeven hadden als trucjes van de mind afgedaan. Deze keer kon je, omdat jij jezelf niet meer voor de gek kon houden, niets, helemaal niets. En het enige dat overbleef was, dankzij de crisis waar je middenin zat, zoals bij Ramana toen hij dacht dood te gaan, een intense identificatie met mind en ‘ikje’. Ooit had je ontdekt dat die illusoir en ‘onecht’ waren, maar zo voelden ze deze keer niet, allesbehalve. Alles voelde nu echt: de pijn, de wanhoop, de machteloosheid en jouw ‘ikje’.

Maar deze keer, aan het einde van de zoektocht, ondanks de heftigheid van wat er gebeurde, omdat jij je niet nog langer voor de gek kon houden, nam je geen enkele toevlucht tot welke Vrede, Stilte of Waarnemendheid, tot welk trucje dan ook. Hoewel je dat inmiddels wel had geleerd, zelfs heel goed kon, zag je hier uit vrije wil van af. Deze keer brandde mind, in volledige identificatie met jouw ‘ikje’, zichzelf op. En daarmee loste jij op. Deze keer was je geen toeschouwer.

Wanneer je zwaartepunt in dat wat oplost zit, los jij op. Dat is ‘sterven’. Jij sterft. Niet ‘iets’ sterft, nee, jij sterft. Dit is wat bedoeld wordt met ‘sterven aan jezelf’, het ‘sterven van het ‘ikje’ ‘, ‘sterven voor je dood gaat’. Dit oplossen heb jij je leven lang, met al jou ‘zoeken en vinden’ alleen maar ontlopen.

En dat wat niet kan sterven blijft over: dat wat geen vorm heeft, dat wat grenzeloos is, geen begin of einde heeft, niet manifesteerbaar is, en mind nooit zal kennen of besef van kan hebben. Jij blijft over. De enige ‘jij’ die werkelijk bestaat, diegene die deze woorden nu leest en waar het woordje ‘ik’ op dit moment naar wijst en in feite altijd al naar verwees. Maar dat dankzij jouw verwarring eerst naar het ego en daarna naar ‘niet-ik’, IK, het Zelf, de Bron, Vrede, Stilte en Bewustzijn leek te wijzen. Nu is die verwarring verdwenen.

Je weet, ervaart nog steeds niet wie je bent en je hebt geen ‘inzicht’ in jezelf, om de doodeenvoudige reden dat mind nooit bij jou kan noch hoeft te komen en jij geen afstand van jezelf kunt noch hoeft te nemen. Iets beperkts kan het Onbeperkte nooit bevatten. Jouw ‘zwaartepunt’ is uit jouw ‘ikje’ in wat je werkelijk bent gevallen en voorgoed verdwenen. Hierdoor ben jij alles geworden en is alles jou geworden. Niet als kennis, niet als ervaring, niet als weten, niet als ‘zeker weten’, niet om te kennen, niet om te zien of om in te zien. Dat alles komt en gaat en is mind. Ook niet als ‘no-mind’, het Absolute, ook het weet hebben daarvan, het besef hebben daarvan is mind. Zoals zelfs dat waar het naar verwijst en ‘echt bestaat’, een projectie en dus ook mind is.

Nee, doordat jouw zwaartepunt uit het ‘ikje’ in jou is gevallen, val je eindelijk weer volledig samen met wat je altijd geweest bent: met jezelf. En elke gedachte, elk gevoel en elke handeling is dan doordrongen van de Eenheid die je bent. In deze Eenheid ben je het ene niet meer of minder dan het andere. Mind is daarvan doordrongen en kan niet anders dan daarnaar te handelen.

Dit is de werkelijke Revolutie. Een Innerlijke Revolutie, waardoor de zon niet meer om jou draait, noch jij om de zon, noch de aarde en zon in de ‘Ruimte die je bent’ draaien. Met het daadwerkelijk eindigen van dualiteit is het in en om jezelf heen draaien voor eens en altijd gestopt.
Mind dient juichend en in diepst mogelijke dankbaarheid de Geliefde in al haar vormen, waardoor de Innerlijke Revolutie spontaan en moeiteloos in het leven van alledag tot uitdrukking komt.

Alles wat uiteengevallen is, is weer in Eengevallen.
Alles wat gebeurd is Liefde.
Alles wat is, ben jij.
Jij, jij alleen.
De Ene.
Jij.

Ad