Het Jonge Leeuwtje

Er was eens een heel jong leeuwtje, dat werd opgevoed door een kudde schapen. Het welpje was niet gelukkig. Het hield niet van gras, kon niet zoals de anderen blaten, was zo ruw in het spel dat niemand met hem wilde spelen en had intense ‘verkeerde’ verlangens, waarvan hij niet kon begrijpen dat hij ze überhaupt had en waardoor hij zich ook nog eens schuldig ging voelen. Opeens stoof de kudde uiteen, omdat een grote wilde leeuw de schapen aanviel. Ook het welpje rende in paniek weg. In no time had de oude leeuw het jonge leeuwtje bereikt en omver gegooid.

‘Waarom ren jij voor mij weg?’, brulde de leeuw hem toe.
‘Omdat U van schapen houdt en mij wilt opeten’, antwoordde het angstig bevende leeuwtje.
De oude leeuw begreep dat praten geen enkele zin had, greep het bij zijn nekvel en droeg het jonge dier naar een meertje vlak in de buurt.
‘Kijk in het water’, grauwde de grote leeuw zo vriendelijk mogelijk.
Het leeuwtje keek in het rimpelloze water en moest wat hij zag even tot zich laten doordringen. Opeens viel alles op zijn plaats en voor de eerste keer in zijn leven brulde hij als een leeuw.

 Denk je dat hij ooit nog gras zal eten of zich zondig zal voelen wanneer het water hem in de mond loopt bij het zien van een lekker sappig antiloopje? Denk je werkelijk dat, onder welke omstandigheden dan ook, zelfs wanneer zijn besef een leeuw te zijn tijdelijk naar de achtergrond gaat of helemaal verdwijnt, hij ooit nog als een schaap zou kunnen denken, voelen of handelen en zijn best zou doen om goed te leren blaten of vegetarisch te eten? Nee, natuurlijk niet. Hij werd wakker uit de droom dat hij een schaap was en kan nooit meer terug. Zijn hele leven is daarna radicaal anders, niets zal nog het oude zijn.

Ad, 2014

«
»
Top
Adsang